ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΧΑΣΑΜΕ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗΣ

 

Πειραιάς 10-09-2018

​

Το «μετα-μνημονιακό» αφήγημα της κυβέρνησης υπόσχεται την «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια» την ανάκτηση της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας και την άρση της μνημονιακής επιτροπείας. Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε αν μαζί με το «τέλος των μνημονίων» ήρθε και η ώρα που θα καταβληθεί ξανά ο 13ος και 14ος μισθός, θα αποκατασταθούν οι απώλειες στους μισθούς και τις συντάξεις, θα καταργηθούν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, θα γίνουν οι αναγκαίοι μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση, για να πάψουν επιτέλους οι χιλιάδες των αναπληρωτών να  περιφέρονται ως βαλίτσες ανά την Ελλάδα, θα ξανανοίξουν τα διδασκαλεία και θα αποκατασταθεί ο θεσμός της μετεκπαίδευσης, θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, θα σταματήσουν οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, θα βρουν δουλειά οι απολυμένοι και οι άνεργοι…

​

Ο πρωθυπουργός μιλώντας τον προηγούμενο Μάιο στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, σημείωσε με νόημα ότι «σε αντίθεση με την είσοδό μας στα μνημόνια, η έξοδος μας από αυτά δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και θεαματικά, αλλά οι αλλαγές θα έρχονται βήμα το βήμα και θα είναι προς το καλύτερο και για την οικονομία και για την ελληνική κοινωνία». Τα λόγια αυτά αντηχούν στ’ αυτιά μας ως πικρή εισαγωγή, στη νέα εποχή των κλειδωμένων πολιτικών με τις τριμηνιαίες εκθέσεις προς τους θεσμούς, τις εξαμηνιαίες αξιολογήσεις και τα ποσοστά 3,5% των πλεονασμάτων που θα τα πληρώσουμε πάλι εμείς.

​

Γι’ αυτό δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι τα ήδη ψηφισμένα μέτρα και η συμφωνία στο Eurogroup για το χρέος οδηγούν σε διαρκή λιτότητα μέχρι το 2060. Ότι στο μεσοπρόθεσμο 2019-2022 δεν περιλαμβάνεται ούτε ένας μόνιμος διορισμός για την εκπαίδευση, ενώ οι εκπαιδευτικές δαπάνες παραμένουν σταθερές. Ότι η έκθεση του ΟΟΣΑ προωθεί την επιχειρηματική λογική, την αξιολόγηση και τις απολύσεις εκπαιδευτικών.

​

Από την άλλη τα κόμματα της αντιπολίτευσης που βύθισαν τη χώρα στην κόλαση των μνημονίων, καταγγέλλουν την «έξοδο από τα μνημόνια», γιατί υπηρετούν την ίδια ακριβώς μνημονιακή πολιτική. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπόσχεται «αξιολόγηση παντού και για όλους» - ποιος ξέχασε τις απολύσεις εκπαιδευτικών;- και ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση. Επίσης άλλα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης προβάλλουν ως πανάκεια τις ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές του δικτάτορα Πινοσέτ που διέλυσαν το ασφαλιστικό σύστημα της Χιλής.  Είναι τουλάχιστον εξοργιστική η στάση τους, να καθαγιάζουν και εξαγνίζουν τις βάρβαρες πολιτικές λιτότητας και καταστροφής των δικαιωμάτων μας, που βύθισαν τη χώρα στη μνημονιακή κόλαση όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Από το 2010 είχαμε υποστηρίξει ότι η καπιταλιστική κρίση απαντιέται από τις κυρίαρχες δυνάμεις με την πολιτική ισοπέδωσης των δικαιωμάτων μας. Τότε, το χρέος ήταν 120% και θεωρούνταν μη βιώσιμο γι’ αυτό «έπρεπε να μπούμε στα μνημόνια», τώρα το χρέος είναι 180% και θεωρείται ότι είναι η στιγμή της εξόδου στις αγορές. Στο μεσοδιάστημα, τα δικαιώματα και οι ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας έγιναν καύσιμη ύλη για να κυλήσει ο τροχός της ανάπτυξης. Σε αυτό το έδαφος ξέσπασαν μαζικοί αγώνες.

​

Από το 2010 και μετά το πολιτικό σύστημα βρέθηκε αντιμέτωπο με μια βαθύτατη πολιτική κρίση, που προκάλεσαν οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες. Ένα αμέτρητο πλήθος διμοιριών ΜΑΤ και μια αξιοσημείωτη ποικιλία πολιτικών αυταπατών επιστρατεύτηκαν για να μην μπορέσει το κίνημα να βρει διέξοδο συγκροτώντας ένα μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Σήμερα χρειάζεται να ξανασταθεί το κίνημα στα πόδια του, να αντιστραφεί το βέλος της ήττας και της υποταγής, να οργανωθούν νέοι αγώνες.

​

Ότι χάθηκε στο διάστημα αυτό για τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν θα μας το χαρίσει κανένας σωτήρας. Το επόμενο διάστημα οι πολιτικές εξελίξεις μπορεί να πολλαπλασιάσουν τα μέτωπα του αγώνα. Άλλωστε τίποτα απ’ όσα σώθηκαν δεν σώθηκε για πάντα. Τίποτα απ’ όσα χάθηκαν δεν χάθηκε για πάντα.  Αν και η δική μας μαχητικότητα δεν καθορίζει τις εξελίξεις μπορεί να τις επηρεάζει, και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις αποφασιστικά. Η μόνη ελπίδα για τα δικαιώματά μας που χάθηκαν αλλά και για όσα μπορέσαμε να διατηρήσουμε είναι οι αγώνες που μπορούμε και πρέπει να οργανώσουμε, μαζικά, δυναμικά και αποφασιστικά. Κομβική σημασία για μας το επόμενο διάστημα έχει η οργάνωση του αγώνα για:

​

• Τους μαζικούς μόνιμους εκπαιδευτικών με μοναδικό κριτήριο το πτυχίο και την προϋπηρεσία

• Το

• Την και την

• Την αποκατάσταση των

• Την άμεση και καθολική εφαρμογή της

 

Η αόριστη εξαγγελία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, χωρίς να προσδιορίζει το χρόνο, 4.500 διορισμών στην ειδική αγωγή και η απουσία αναφοράς στην γενική αγωγή δεν διαψεύδει μόνο της προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν για να κατευνάσουν την οργή του κόσμου της αδιοριστίας αλλά κάνει φανερό ότι και για τα επόμενα χρόνια θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος της αδιοριστίας και της αναπλήρωσης. Φέτος η πρόσληψη 19 χιλιάδων και πλέον αναπληρωτών καταδεικνύει με έμφαση ότι τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την παρουσία τους.  Τα σχολεία χρειάζονται τους αναπληρωτές αλλά όχι ως ανασφαλές περιφερόμενο εκπαιδευτικό δυναμικό που κάθε χρονιά αλλάζει τόπο διαμονής και σχολείο. Τους χρειάζονται ως μόνιμους. Για να μπορεί το σχολείο να λειτουργήσει ως παιδαγωγική κοινότητα που σχεδιάζει και υλοποιεί και όχι απρόσωπη υπηρεσία που γεμίζει τα εργασιακά της κενά την τελευταία στιγμή. Το σχολείο τους χρειάζεται επίσης ως μόνιμους γιατί έχει ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα νιώθουν ότι η αξία της εργασίας τους αναγνωρίζεται.

  

Την νέα σχολική χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας είναι αναγκαίο να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε πέρσι. Να αναβιώσουμε το κίνημα του περασμένου Μάρτη, που κατόρθωσε να συσπειρώσει σημαντικό κομμάτι του κόσμου της αδιοριστίας και να αποτελέσει ελπιδοφόρα παρακαταθήκη για να σπάσει ο δεκαετής κύκλος της αδιοριστίας. Οι κινητοποιήσεις της νέας χρονιάς πρέπει να ανοίξουν με την πάλη για τον διορισμό των ελαστικά εργαζόμενων συναδέλφων, την πάλη ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που περιορίζουν το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία. Στη φάση αυτή μπορούμε να προωθήσουμε πιο επιθετικά τις διεκδικήσεις μας. Αυτό απέδειξαν και οι επιτυχημένες  κινητοποιήσεις στις 2 και 16 Μάρτη.

​

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας καλεί την Δ.Ο.Ε. και τους Συλλόγους Π.Ε. να θέσουν ως προτεραιότητα μια τέτοια κινητοποίηση (τέλη Σεπτέμβρη ή αρχές Οκτώβρη) που θα συσπειρώσει το σύνολο των εκπαιδευτικών. Επισημαίνει ταυτόχρονα ότι ο κατακερματισμός των αναπληρωτών σε αντιμαχόμενες συλλογικότητες δεν μπορεί να ανατρέψει τις πολιτικές σκληρής λιτότητας. Αντίθετα διαιρεί τις δυνάμεις του εκπαιδευτικού κινήματος και διαιωνίζει το καθεστώς της αδιοριστίας. Χρειάζεται να μιλήσουμε με μια φωνή να διεκδικήσουμε μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών με μοναδικό κριτήριο το πτυχίο και την προϋπηρεσία ειδάλλως ανοίγουμε την κερκόπορτα για να περάσει η πολιτική του προσοντολόγιου και το πετσόκομμα της προϋπηρεσίας των αναπληρωτών.

 

ΑΠΟ ΤΟ Δ.Σ.