ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Β’ ΤΑΚΤΙΚΗΣ  Γ. Σ. (24/5/2017)

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΚΠ/ΚΩΝ Π.Ε ΠΕΙΡΑΙΑ «Η ΠΡΟΟΔΟΣ»

​

Η Β’ Τακτική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας πραγματοποιείται σε ένα περιβάλλον που βαριά ρίχνει τη σκιά της στην κοινωνία και την εκπαίδευση η νέα συμφωνία κυβέρνησης δανειστών που επικυρώθηκε στις 18/5/2107 από την κυβερνητική πλειοψηφία. Η συμφωνία αυτή προβλέπει μειώσεις των συντάξεων, μειώσεις των μισθών ακόμα και των πιο χαμηλόμισθων εργαζόμενων μέσω της μείωσης του αφορολόγητου, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, περικοπές στα επιδόματα τέκνων, φτώχειας,  θέρμανσης, νέα αξιολόγηση και κινητικότητα στο Δημόσιο.

​

Τα ετήσια πλεονάσματα του 3,5% που προβλέπει η συμφωνία, διαιωνίζουν το έργο των αντιλαϊκών και αντιεκπαιδευτικών πολιτικών όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, αφήνοντας ακόμα πιο βαθιές χαρακιές στο ήδη πληγωμένο σώμα των εργαζόμενων και των ανέργων. Την ίδια στιγμή, είναι τουλάχιστον εξοργιστική η στάση της μνημονιακής αντιπολίτευσης και ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου που μοιράζουν ξανά ψεύτικες υποσχέσεις για «έξοδο από τα μνημόνια» ενώ είναι εκείνοι που βύθισαν τη χώρα στη μνημονιακή κόλαση όλα τα προηγούμενα χρόνια.

​

Στην εκπαίδευση:

​

• Οι 12 προτάσεις επιθετικού νεοφιλελευθερισμού του ΣΕΒ για το ελληνικό σχολείο που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, πολιτικές όπως «ανάπτυξη συστημάτων αξιολόγησης», αύξηση του διδακτικού ωραρίου ώστε να μειωθεί η ανάγκη για προσλήψεις αναπληρωτών και γονεϊκό δικαίωμα στην επιλογή εκπαίδευσης (δηλ. κουπόνια).

 

• Η έκθεση του ΟΟΣΑ για την παιδεία (διαρροή στην εφημερίδα «Αυγή» 12/2) που προβάλλει αντίστοιχες θέσεις, όπως η αυτονομία των σχολείων με διαφοροποίηση της χρηματοδότησής τους, η έμφαση στο management με αναφορά στους «εκπαιδευτικούς ηγέτες», η επαναφορά της αυτοαξιολόγησης«μαζί με κάποιας μορφής εξωτερική αναφορά».

 

• Οι ήδη γνωστές μνημονιακές επιταγές (Αύγουστος 2015), που προβλέπουν την προσαρμογή του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών στις «βέλτιστες πρακτικές των χωρών του ΟΟΣΑ» και προδιαγράφουν τις προβλέψεις τόσο της αρχικής (Ιούλιος 2017) όσο και της οριστικής (Νοέμβριος 2017) έκθεσης του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση.

 

 

• Η δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το βήμα του 10ου συνεδρίου της Ν.Δ. για «μία παιδεία βασισμένη στον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ πολλαπλών επιλογών με γνώμονα πάντα την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών σκεπτόμενοι πρώτα από όλα, τους μαθητές, τους πραγματικούς πελάτες της παιδείας», που υιοθετεί ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές όπως τα κουπόνια και η κατάργηση των ορίων των σχολείων.

 

Συγκροτούν μια ατζέντα εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων με νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα που επιδιώκουν να καθορίσουν τις επερχόμενες εκπαιδευτικές πολιτικές. 

​

Η κυβέρνηση από τη μεριά της, είτε καταφεύγει σε αοριστολογίες, όπως το «εθνικό σχέδιο αξιολόγησης σχολικών μονάδων», μέσα από τις οποίες επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, αφήνοντας έτσι την πρωτοβουλία στις δυνάμεις της αγοράς, είτε επιδίδεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια, όπως οι εξαγγελίες για μαζικούς διορισμούς και γενίκευση της 2χρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, που γρήγορα διαψεύδονται και ματαιώνονται.

​

Ήδη οι μνημονιακές πολιτικές απαγορεύουν τους διορισμούς μόνιμων συναδέλφων εδώ και έξι χρόνια. Τη θέση όσων συνταξιοδοτούνται παίρνουν κακοπληρωμένοι συνάδελφοι αναπληρωτές. Συνάδελφοι με μειωμένα εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, συνάδελφοι που καλούνται να επιβιώσουν με 8 ή 9 μισθούς το χρόνο, συνάδελφοι που δεν ξέρουν αν και που θα δουλεύουν του χρόνου, συνάδελφοι  που πολλά χρόνια τώρα «αναπληρώνουν» τους εαυτούς τους. Έτσι,  ο αριθμός των μόνιμων συναδέλφων μειώθηκε κατά 10.000 περίπου, ενώ ο αριθμός των περίπου 20.000 αναπληρωτών που προσλαμβάνονται κάθε χρόνο για να λειτουργήσουν τα σχολεία πλησιάζει πια το 15% του συνολικού εκπαιδευτικού προσωπικού και των δυο εκπαιδευτικών βαθμίδων. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί αδυνατούν σχεδιάσουν και να προγραμματίσουν τη δουλειά τους, ενώ έχει τελικά «καθιερωθεί» ο πρώτος μήνας κάθε σχολικής χρονιάς να είναι μήνας «προσαρμογής», όπου τα ωρολόγια προγράμματα αλλάζουν από μέρα σε μέρα ως ότου κάπου στα μέσα του Οκτώβρη συμπληρωθούν τα κενά.

​

Οι μνημονιακές πολιτικές απαγορεύουν επίσης τη θεσμοθέτηση εκείνων των μεταρρυθμίσεων που θα στήριζαν το δημόσιο σχολείο στον αγώνα του να μορφώσει όλα τα παιδιά. Μεταρρυθμίσεις όπως η γενίκευση της δίχρονης προσχολικής αγωγής και του δωδεκάχρονου υποχρεωτικού σχολείου, η στελέχωση της ειδικής αγωγής σε κάθε της μορφή (από το ειδικό σχολείο και το τμήμα ένταξης ως την διάγνωση και την  παράλληλη στήριξη), η στελέχωση δομών για την έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση της σχολικής αποτυχίας, η καθιέρωση εργαστηριακών μαθημάτων (φυσική, εικαστικά, θέατρο) με την ταυτόχρονη παρουσία δύο εκπαιδευτικών είναι αδύνατον να σχεδιαστούν, να προγραμματιστούν και να μπουν σε εφαρμογή.

​

Οι υπουργικές αποφάσεις για το Δημοτικό και το Νηπιαγωγείο συνεχίζουν να οργανώνουν το σχολείο σε αντιπαιδαγωγική κατεύθυνση κατακερματίζοντας την εκπαιδευτική διαδικασία και αλλοτριώνοντας την παιδαγωγική σχέση.

​

Το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να αποκρούσει αυτές τις πολιτικές και να ρίξει όσο βάρος του αναλογεί προς την κατεύθυνση υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Η ώρα είναι τώρα! Γιατί ό,τι εφαρμόζεται δύσκολα ανατρέπεται, γιατί ό,τι χάνεται είναι κομμάτι της ζωής μας, γιατί όσο προχωράνε τα μέτρα κυριαρχεί ένας πραγματισμός που μας δηλητηριάζει, που λέει ότι δεν γίνεται αλλιώς. Στη μνημονιακή εφταετία, μόνο η λαϊκή κινητοποίηση έφερε απονομιμοποίηση, ρωγμές, φραγμούς, καθυστερήσεις κι έστω κάποιες μικρές νίκες απέναντι στην επίθεση κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ.  Στην εκπαίδευση το ξέρουμε καλά, με το μπλοκάρισμα της εφαρμογής της αξιολόγησης, τη νίκη του αγώνα των απολυμένων εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, την αποτροπή των υποχρεωτικών μετακινήσεων, την προσμέτρηση της ώρας σίτισης ως διδακτικής για όλους τους εκπαιδευτικούς.

Στην κατεύθυνση αυτή στο Σύλλογό μας όλο το προηγούμενο διάστημα αναδείξαμε τα ζητήματα:

​

• Της αξιολόγησης όπου, με την συλλογή 450 υπογραφών, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών μας διακήρυξε - δύο χρόνια μετά τη ματαίωση αυτών των πολιτικών - την αντίθεσή της σε κάθε σκέψη για επαναφορά των πολιτικών αξιολόγησης.

• Της υπεράσπισης του δικαιώματος των προσφυγόπουλων στην δημόσια εκπαίδευση ενάντια στην ξενοφοβία και το ρατσισμό

• Της προσμέτρησης της ώρας σίτισης σε όλους τους εμπλεκόμενους εκπαιδευτικούς.

• Της καθιέρωσης της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής και του αντισταθμιστικού ρόλου του ολοήμερου Νηπιαγωγείου.

 

Α. Για τα πεπραγμένα του Δ.Σ. της ΔΟΕ

​

Η πλειοψηφία του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε τη διετία που μας πέρασε (2015-2017) διακηρυκτικά κινήθηκε σε μια λογική καταγγελίας των μνημονιακών πολιτικών. Απέφευγε όμως με κάθε τρόπο να οργανώσει τον παραμικρό αγώνα για τη ρήξη και την ανατροπή αυτών των πολιτικών. Δηλαδή κινήθηκε στο δίπολο όχι στα μνημόνια, όχι και σε οποιαδήποτε ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η στάση της στο δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015: Η άρνηση της να πάρει θέση την τοποθέτησε στην ίδια πλευρά με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και το «κόμμα» του ευρώ. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. «κρύφτηκε» πίσω από τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ. Οι όποιοι κλαδικοί αγώνες αναπτύχτηκαν ήταν αποσπασματικοί, χωρίς συνολικό σχέδιο αντιπαράθεσης. Σε κρίσιμα ζητήματα είτε δεν πήρε θέση (π.χ. επιλογή στελεχών εκπαίδευσης) είτε συντήρησε των αλληλοσπαραγμό στις αλληλοσπαρασσόμενες ομάδες στον κλάδο (π.χ. τροπολογία για την Ειδική Αγωγή).

​

Για τους λόγους αυτούς καταψηφίζουμε τα πεπραγμένα του Δ.Σ. της ΔΟΕ.

 

Β. Διεκδικητικό Πλαίσιο

​

1. Το σχολείο που βιώνουμε, το σχολείο που οραματιζόμαστε

​

1.1.Το σημερινό τοπίο στην εκπαίδευση - το σχολείο κρίσης

​

Από το 1990 με τα νομοσχέδια Κοντογιαννόπουλου ως και σήμερα, με πυξίδα και έμπνευση τις νεοφιλελεύθερες – νεοσυντηρητικές εκπαιδευτικές πολιτικές που προωθεί η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ και συγκεκριμένα, με τις ποικιλώνυμες αναδιαρθρώσεις που προωθήθηκαν – με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση στα χρόνια της κρίσης- η εκπαίδευση βρέθηκε μπροστά σε μια δομική επίθεση που ως κεντρικό της στόχο είχε:

​

Την ανάδυση στη θέση του δημόσιου, δωρεάν και καθολικού σχολείου, ενός ευέλικτου σχολείου της αγοράς και του κέρδους. Την οικοδόμηση ενός συστήματος εκπαίδευσης πολλαπλών ταχυτήτων και την μετατροπή του μορφωτικού αγαθού από κοινωνικό αίτημα σε εμπορικό προϊόν και του σχολείου σε επιχείρηση.

​

Αυτή η στοχοθεσία διαμόρφωσε -στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων- μια σειρά από αρχές που καθόρισαν τις ασκούμενες εκπαιδευτικές πολιτικές και συνοψίζονται στα ακόλουθα:

​

• Η κρατική χρηματοδότηση για το δημόσιο σχολείο πρέπει να μειωθεί. Κάθε μορφωτικό σχέδιο για τις λαϊκές τάξεις είναι ξεπερασμένη φενάκη, δεν τους χρειάζεται. Η εκμάθηση μιας σειράς δεξιοτήτων τους αρκεί.

• Η μόρφωση είναι ατομική υπόθεση και κάθε οικογένεια θα μορφώνει τα παιδιά της στο μέτρο των δυνατοτήτων της.

• Η παιδαγωγική περιθωριοποιείται και συντηρητικοποιείται, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τοποθετείται το εκπαιδευτικό management. Ο ιδανικός τρόπος λειτουργίας των σχολείων είναι αυτός των επιχειρήσεων, με το διευθυντικό δικαίωμα, την ιεραρχία, το συνεχή γραφειοκρατικό έλεγχο (my school), την ανισότητα των μισθών, τον ανταγωνισμό, την ανασφάλεια και την υπαγωγή όλων στο ατομικό όφελος.

• Το εκπαιδευτικό δυναμικό που εμμένει σε «ξεπερασμένες ιδέες» περί μόρφωσης και γνώσης θα πειθαρχήσει με τον αξιολογικό μηχανισμό.

• Τα νέα σχολικά βιβλία και η εξαιρετικά δύσκολη ύλη, διαμορφώνουν μια νέα σχολική πραγματικότητα.

• Αποδομείται η ειδική εκπαίδευση, τα ειδικά σχολεία, τα τμήματα ένταξης και η  παράλληλη στήριξη αποψιλώνονται από μόνιμο εκπαιδευτικό, επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό.

• Η σταθερή εργασία και η μονιμότητα στην εκπαίδευση, δίνει τη θέση της στην αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, στην ελαστική εργασία, στην ωρομισθία και τους μηδενικούς διορισμούς.

 

1.2. Το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων μας

​

Στις σημερινές συνθήκες είναι προφανές ότι το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων μας δε χωράει στα πλαίσια των μνημονίων και της ΕΕ, αντίθετα συμβαδίζει με τις αναγκαίες ρήξεις στα ζητήματα της οικονομίας και τις ιδεολογίας. Στη βάση αυτή υποστηρίζουμε ότι, σήμερα, χρειαζόμαστε ένα νέο μορφωτικό σχέδιο για το δημόσιο δωρεάν σχολείο που θα απαντά στις ανάγκες και τα προβλήματα της σημερινής εποχής.

​

Το σχέδιο αυτό, οφείλει να αναμετρηθεί με κάποια στοιχειώδη ερωτήματα: Ποιοι πρέπει να είναι οι σκοποί και οι στόχοι της εκπαίδευσης; Ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης και με ποιες βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες συνδέονται αυτά; Αυτό το πρωταρχικό ερώτημα, θέτει τις πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές παραδοχές με βάση τις οποίες δομείται μια αντίληψη για την εκπαίδευση. Τα παρακάτω σημεία αποτελούν μια πρώτη συμβολή στη διαμόρφωση ενός τέτοιου σχεδίου:

​

Το δημόσιο σχολείο οφείλει να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ανθρώπου με ισόρροπη σωματική, γνωστική, ηθική και καλλιτεχνική ανάπτυξη. Ενός ανθρώπου που αποκτά σφαιρική ανθρωπιστική μόρφωση αλλά και επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις και ικανότητες οι οποίες αναφέρονται στους βασικούς κλάδους παραγωγής. Ενός ανθρώπου που προσπαθεί συστηματικά να προσεγγίσει ιδανικά όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η αυτοθυσία για το δημόσιο συμφέρον και η γενναιότητα της υπέρβασης του ατομικισμού.

​

Η εκπαιδευτική δομή που υπηρετεί αυτούς τους σκοπούς είναι το ενιαίο δωδεκάχρονο υποχρεωτικό δημόσιο δωρεάν σχολείο και η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή(14χρονος εκπαιδευτικός σχεδιασμός). Αρχίζει από τα 4 έτη (δύο έτη προσχολική αγωγή) και φτάνει με ενιαία προγράμματα κα­θολικής μόρφωσης ως τα 18 χρόνια. Είναι υποχρεωτικό για όλα τα παιδιά και δεν περιλαμβάνει στο εσωτερικό του εξεταστικούς φραγμούς. Λειτουργεί με βάση ενιαία αναλυτικά προγράμματα και στόχους, παρέχει ομοιογενή εκπαίδευση, τουλάχιστον σε ότι αφορά ένα βασικό σώμα γνώσεων, για όλα τα παιδιά σχολικής ηλικίας. Το αναλυτικό πρόγραμμα πρέπει να είναι ενιαίο για να μην υπάρχουν συνεχείς επικαλύψεις.

​

Τοποθετεί στο κέντρο του την «Παιδαγωγική σχέση» με στόχο την ανάδειξη εκείνης της παιδαγωγικής αλληλεπίδρασης που οδηγεί τους μαθητές να συλλαμβάνουν και να ερμηνεύουν τους νόμους και τις αντιφάσεις που συγκροτούν το κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και να διαμορφώνουν τις δυνατότητες για την υπέρβασή του. Στα πλαίσια μια τέτοιας παιδαγωγικής σχέσης ο/η εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζει τα προς γνώση αντικείμενα ως «καταθέσεις» που πρόκειται να παραδοθούν στους μαθητές, αλλά ως ιδέες για κριτικό στοχασμό στα πλαίσια του οποίου τόσο οι μαθητές όσο και ο δάσκαλος συνεργάζονται.

​

Στο βασικό σώμα των γνώσεων που παρέχονται σε όλα τα παιδιά, πρέπει να περιλαμβάνεται η διδασκαλία της γλώσσας, των φυσικών επιστημών, των μαθηματικών και των επιστημών του ανθρώπου, των ξένων γλωσσών και των  καλλιτεχνικών δημιουργημάτων του πολιτισμού και να ικανοποιείται η ανάγκη για άθληση και σωματική ευεξία. Με στόχο τη βαθιά και ολοκληρωμένη γνώση, την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης κόντρα στις δεξιότητες και τον κατακερματισμό της γνώσης. Με δυνατότητα επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης, συνεργατικής διδασκαλίας και συνδιδασκαλίας, με εργαστηριακά μαθήματα (φυσική, εικαστικά, θέατρο)και αντισταθμιστική εκπαίδευση (ενισχυτική διδασκαλία, Τάξεις υποδοχής, Τμήματα Ένταξης, παράλληλη στήριξη). Με τη λειτουργία δημιουργικών δραστηριοτήτων (χορωδία, αθλητική, εικαστική, θεατρική ομάδα, εργαστήριο πληροφορικής κ.ά.) ώστε να καλύπτονται ολόπλευρα οι ανάγκες των μαθητών και όλοι οι εκπαιδευτικοί να μένουν στο σχολείο, να αποκτούν ουσιαστική σχέση με αυτό και με τους μαθητές του. Καμία θέση δεν έχουν στο σχολείο τα εθνικιστικά μισαλλόδοξα κηρύγματα, η θρησκευτική κατήχηση και τα ρατσιστικά ιδεολογήματα.

​

Οι μέθοδοι που επιλέγονται για τη διδασκαλία όλων των παραπάνω, πρέπει να εμπλέκουν ενεργά το μαθητή στη διαδικασία της γνώσης, να τον βοηθούν να την κατακτά με την ενεργή συμμετοχή του, να προωθούν τις ομαδοσυνεργατικές διαδικασίες και να προσαρμόζονται  στον τρόπο που μαθαίνει το παιδί σε κάθε ηλικία.

​

Τα αναλυτικά προγράμματα και σχολικά εγχειρίδια πρέπει, υπηρετώντας τις παραπάνω στοχεύσεις και εξειδικεύοντάς τες ανά σχολική τάξη, να αντιστοιχούν στο στόχο της γενικής μόρφωσης και της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης όλου του μαθητικού πληθυσμού. Το σχολείο πρέπει να καλλιεργεί την ικανότητα των μαθητών να σκέπτονται, να διατυπώνουν τις απόψεις τους, να διαμορφώνουν κριτική σκέψη και συνείδηση. Στο σχολείο πρέπει και μπορούν να αποτελούν αντικείμενο διδασκαλίας, μελέτης, επεξεργασίας και συζήτησης, τα κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα που αφορούν τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.

​

Το σχολείο πρέπει να στοχεύει στην «μορφωτική ισότητα». Αυτή η αρχή κινείται σε εντελώς αντίθετη λογική από τα ιδεολογήματα των «ίσων ευκαιριών», της «αξιοκρατίας» και της «αριστείας». Η αρχή της «μορφωτικής ισότητας» απαιτεί τη θετική διάκριση υπέρ εκείνων που αντιμετωπίζουν περισσότερες δυσκολίες. Αυτό σημαίνει αναβαθμισμένες υποστηρικτικές δομές, τμήματα ένταξης, τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας και παράλληλης στήριξης. Σημαίνει ενίσχυση και στήριξη της ειδικής αγωγής σε αντιπαράθεση με τις πολιτικές αποδόμησής της. Κάθε προσπάθεια αποτελεσματικών αντισταθμιστικών εκπαιδευτικών πολιτικών με στόχο τη μορφωτική ισότητα – που περιγράψαμε πιο πάνω- απαιτεί την αναμόρφωση του θεσμού του Σχολικού Συμβούλου και τη διεκδίκηση νέων συμβουλευτικών δομών που θα γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στο σχολείο και τον άμεσο κοινωνικό περίγυρό του.

​

Το καλό δημόσιο σχολείο είναι ακριβό σχολείο. Χρειάζεται εκπαιδευτικούς, επιστημονικό προσωπικό (π.χ. ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ), βοηθητικό προσωπικό (φύλακες, καθαριστές/στριες, κλπ.), με μόνιμη και σταθερή εργασία. Χρειάζεται κατάλληλους χώρους και υποδομές. Χρειάζεται βιβλιοθήκες, εργαστήρια, χώρους άθλησης και πολιτισμού, χώρους χαλάρωσης και σίτισης. Χρειάζεται επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, οργανωμένη σε διάφορα επίπεδα και συνδεδεμένη με τη διδακτική πράξη, κάτι που απαιτεί εκπαιδευτικές άδειες. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι απαραίτητη η αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του ΓΚΠ.

​

Η μάθηση χρειάζεται χρόνο. Το σχολείο πρέπει να δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να αφομοιώσουν ενεργητικά τις παρεχόμενες γνώσεις σε χρόνους οι οποίοι διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η μείωση της ύλης και η ανακατανομή της στα πλαίσια του δωδεκάχρονου σχολείου. Γι’ αυτό χρειάζονται νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία και απαιτείται η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα ώστε να υπάρχει δυνατότητα ομαδικής εργασίας και εξατομικευμένης διδασκαλίας.

​

Το σχολείο πρέπει να είναι χώρος δημιουργίας και χαράς και όχι καταναγκασμού. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να οραματιστούμε μια νέα σχέση μεταξύ της πειθαρχίας που απαιτεί η γνώση και του σεβασμού της παιδικής ηλικίας και των παιδικών αναγκών και ενδιαφερόντων. Μια σχέση που δεν θα μετατρέπει το σχολείο σε χώρο καταναγκασμού αλλά, από την άλλη, δεν θα υποτάσσεται και στις αυθόρμητες επιθυμίες των παιδιών, θα ξεκινά από τις ανάγκες και τα βιώματα τους για να υπηρετήσει μορφωτικούς και κοινωνικούς στόχους.

​

Η μόρφωση, ως ένας στόχος που ξεπερνά την απλή κατοχή γνώσεων, ενώ ταυτόχρονα την εμπεριέχει, δεν μπορεί να επιδιωχθεί από ιεραρχικούς - γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που στηρίζονται στον γραφειοκρατικό έλεγχο και τη μέτρηση. Απαιτεί την παιδαγωγική ελευθερία και την αυτονομία των εκπαιδευτικών.  Ακόμη όμως και στο επίπεδο της απλής κατοχής γνώσεων ο γραφειοκρατικός έλεγχος και οι τεχνικές των τεστ διαστρέφουν τη διδασκαλία ιδιαίτερα όταν μετατρέπονται σε κρίσιμα σταυροδρόμια ελέγχου της «αξίας» μαθητών και δασκάλων. Όλες οι διεκδικήσεις για την κατάργηση του αξιολογικού πλέγματος πρέπει να συμπληρώνονται και από μια πρόταση για τη συλλογική λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Συλλογική λειτουργία που καθορίζεται από τα μέλη της σχολικής κοινότητας και δεν ετεροπροσδιορίζεται από ένα πλέγμα τυπικών και έξωθεν θεσμοθετημένων διαδικασιών. Συλλογική λειτουργία αυτορρύθμισης στο εσωτερικό της σχολικής κοινότητας, από αυτήν για αυτήν, χωρίς ποσοτικοποιήσεις με ενεργητική την συμμετοχή εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών με βάση τη διακριτότητα των ρόλων τους.

​

Ο Σύλλογος Διδασκόντων ως ανώτερο και κυρίαρχο όργανο, πρέπει να έχει αναβαθμισμένο διοικητικό και παιδαγωγικό ρόλο και θεσμοθετημένη πρωταγωνιστική θέση στη διαδικασία προγραμματισμού-σχεδιασμού, του εκπαιδευτικού έργου. Με συχνές, τακτικές συνεδριάσεις όπου συλλογικά οργανώνεται ο προγραμματισμός του εκπαιδευτικού έργου και αντιμετωπίζονται όλα τα παιδαγωγικά ζητήματα. Με διευθυντή/συντονιστή, αιρετό και ανακλητό συνάδελφο που θα έχει διδακτικά καθήκοντα και τις ίδιες μισθολογικές απολαβές με όλους τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς και ανώτατο όριο θητείας.

​

Όλα τα παραπάνω, δεν είναι παρά μια μικρή συμβολή στη συλλογική προσπάθεια να διαμορφώσουμε προγραμματικό λόγο για το σχολείο. Ωστόσο, πραγματικές διεκδικήσεις για το σχολείο θα υπάρξουν στο βαθμό που υπάρξουν πραγματικοί συλλογικοί αγώνες για το περιεχόμενο της δουλειάς μας.

​